9 januari 2011
Onlangs ben ik voor het eerst sinds hele lange tijd naar de film geweest en wel in een MustSee bioscoop, dat is geen gewone bios, maar een zogenaamde megabioscoop. Het was op vakantie en de dichstbijzijnde plek waar de door ons gekozen film draaide was in Groningen. De Euroborg. Het stadion van FC Groningen, waar tevens een supermarkt, een wokrestaurant en een megabios zijn ondergebracht. Alles gebouwd op een ondergrondse tweelaagse parkeergarage, heel effectief kan ik na het parkeren van de auto zo de supermarkt in lopen of mn weg naar de filmzalen vinden. De film die we met het gezin hebben gezien, Harry Potter 7.1, was top, maar de plek vond ik ontluisterend. Heel onprettig. Ik werd er gewoon kriegel van, kreeg er echt last van mn maag. De super georganiseerde routes, de toiletten waar alles automatisch gaat spoelen en draaien als ik me er doorheen beweeg. De bar om iets te bestellen die meer weg heeft van een supermarktkassa dan dat het mij aan horeca doet denken. De kille parkeergarage met betonnen levensloze trap van auto naar bios via keurige plastic routebepalingen. Het raakt me in het hart, doet pijn. Ik heb het ook in megastores en woonboulevards. Ik kan er niet aan wennen. Is dit waar duizenden jaren beschaving naar leidt? Liefdeloosheid in kwadraat, geen menselijke maat, anoniem.
In een soort van wachtruimte, die het midden houdt tussen een lounge en een gang, wachten we ff op een superlange niet prettig zittende bank waar wat ronde zitkrukjes bijstaan. Iets verder, op dezelfde bank zit een gezin met jonge kinderen die de krukjes als speelatrribuut gebruiken en op hun kant van de hellingbaan laten rollen. Niemand die zich er iets van aantrekt. De anonimiteit van de plek maakt dat er geen menselijk gevoel is. Er is geen personeel, de ouders doen niets en het is voor mij exemplarisch voor het effect dat dergelijke onmenselijke ruimtes op ons heeft: we worden er ontmenselijkt. Ik moest denken aan de Intensieve Menshouderij van Jaap Peters, en kom tot de conclusie dat niet alleen ons werkend leven, maar ook onze vrije tijd last heeft van dit fenomeen. Ons hele leven voltrekt zich steeds meer als een bezoek aan een MacDonalds 'restaurant'. Liefdeloos georganiseerd. En we pikken het met z'n allen, ingedut ondergaan we het, accepteren dat het steeds verder van ons menszijn wegglijdt. Waarom? Is menszijn zo moeilijk? Zijn we het verleerd?
We hebben als mensen bedacht dat december een feestmaand is. Feest! Dat is het mooiste wat we als mensen samen kunnen ondernemen, een moment om de pracht van menszijn te delen. Uit onderzoek blijkt dat meer dan 65% van de mensen blij is dat het voorbij is. We zijn blij als het feest voor bij is! Waarom vieren we het dan? Dan doen we toch iets niet goed in onze maatschappij.
Gelukkig las ik eerer deze week in BN/DeStem een artikel dat de Nederlandse consument niet zit te wachten op mega shoppingmalls. De binnenstad, met al z'n onhandige geparkeer en dat je gewoon de straat op moet, en nat wordt als het regent als je van winkel naar winkel gaat, die vaak te smal en te klein zijn, heeft de voorkeur. Er is nog hoop.
De supereffectieve Euroborg bleek overigens helemaal niet effectief. Na de film op zondagmiddag was het spitsuur voor de daarop volgende films en met vroege eters die zich al melden om te wokken. Rijen dik stonden bezoekers te wachten op een kaartje. De betaalautomaat voor het parkeren staat ingeklemd in een klein portaal tussen de deur naar de bioscoop en de garage: volledige verstopping het gevolg. De rij auto's om de parkeergarage in te komen was immens. Kortom binnenstedelijke taferelen. Het is vooral de effectiviteit van de ontwikkelaar die hier naar boven komt: alle mogelijkheden die er zijn om het dan ook echt goed te regelen zijn wegbezuinigd. Het gaat uiteindelijk toch om het rendement dat gedraaid moet worden. Het gaat er om de poen….en wij als makke massa ondergaan het slapend en betalen met z'n allen die rekening…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten