Maakbaar?
De maakbare samenleving. Wat is het toch dat we zo met ´maakbaarheid´ bezig zijn? Los van welke politieke stroming ook, we proberen steeds de samenleving een kant op te duwen die we als ´goed´ beschouwen. Via bedachte maatregelen, routes en doelstellingen willen we een bedachte toekomst realiseren die ons goed lijkt. En iedere keer opnieuw blijkt: de samenleving is niet maakbaar. Of we het nu in softe linkse, begrijpende aanpakken zoeken of in harde rechtse op repressie gerichte regelgeving. De samenleving doet zelden wat de maakbaarheid ons voorschrijft.
We zijn net de natuur. Die is ook niet maakbaar, maar zoekt zijn weg, organisch groeiend. `Iedereen wil veranderen maar niemand wil zich laten veranderen` las ik laatst ergens. En tja, in mijn beleving is dat nu precies het punt: we zijn natuur. Of we het nu willen of niet. Oosterse wijzen hebben dat beter begrepen dan onze Westerse wat drammerige overtuiging van ´moeten´ veranderen. Natuur, en dus de mens, is verandering, continu en vanzelf.
Improviseren vanuit het nu
Was het een uit maakbaarheid geformuleerde doelstelling dat we ooit rechtop zijn gaan lopen? Wat maakt ons zulke overlevers? Niet de abstracte maatregelen die we bedenken en gaan implementeren om een mogelijk betere toekomst af te dwingen. Nee. Het zijn de acties die de mensheid in het nu doet, om kwesties uit het nu, als mens, dicht bij de oorzaak op te lossen die ons tot survivors heeft gemaakt. Doen vanuit het nu. Daar zit de beweging en daar zit de energie. Het maakt zelfs het formuleren van een doel overbodig, het brengt ons als vanzelf naar onze bestemming. Het is het overgeven aan de chaos om improviserend onze weg te vinden. En die is er. Altijd.
Focus op verbinding
Het nadenken over de toekomst versterkt ook de verschillen. Discussierend over maakbaarheid vergeten we de realiteit en zien we de weg die zich in het nu openbaart niet. Voor politieke partijen is de maakbare toekomst zelfs hun enige werkelijkheid geworden. Terwijl in de pragmatische werkelijkheid van een concreet probleem de verschillen vaak veel kleiner zijn en de oplossing zich meestal relatief eenvoudig openbaart. Gezamenlijk vinden we dan onze weg als vanzelf. Mensen die met elkaar de oplossing mogen vinden en zich daarop verbinden. Niet tegengehouden door vanuit maakbaarheid bedachte beleidslijnen of sectorale doelstellingen. Uiteindelijk beperken en verlammen die vooral de vrijheid van de creatieve oplossing.
Ik zou deze weg, die de mens mijn inziens weer meer terug brengt naar zijn echte zijn, graag in de politiek terugzien. Het focust op verbinding en oplossingen, in plaats van dat de focus ligt op de verschillen tussen partijen.
De groeizame samenleving
Terug naar opereren vanuit het nu, waarbij we als mensen onze tomeloze creativteit inzetten om de toch best grote problemen die we nu hebben op te lossen. Een politiek, of nee publiek, broederschap in plaats van een partij. Een broederschap dat een groeizame samenleving voorstaat. Dat betekent loslaten, faciliteren, vertrouwen en geloven in vakmanschap. Een beweging die de maakbaarheid achter zich laat en de groei kiest om vanuit verbinding een duurzame toekomst te vinden. Het zou een mooie weg zijn en een politieke ´partij´ die deze weg aandurft verdient straks mijn stem.
